Hallo allemaal

Allereerst zal ik me even voorstellen:

Ik ben Sandra, 34 jaar en woon in Noord-Brabant. Ik ben getrouwd en heb 2 kinderen. Sinds 2000 geef ik les op een basisschool.
Al mijn hele leven heb ik last van bloedfobie. De eerste keer dat ik flauwviel was al in de kleuterklas toen een jongen vertelde dat zijn moeder in het ziekenhuis lag en geopereerd was. Inmiddels zijn de keren dat ik ben flauwgevallen niet meer te tellen en kreeg ik er meer en vaker last van.
In 2006 besloot ik wat aan mijn fobie te gaan doen. Ik was inmiddels 29 en begon me af te vragen of ik altijd zei dat ik geen kinderen wilde omdat dat echt zo was of omdat ik wist dat ik dan bloed moest laten prikken. Op dit weblog heb ik alles bijgehouden over dit proces, de therapie en het verloop ervan.

Op herhaling

8 Oktober 2009

Nadat het bloedprikken aan het begin van de zwangerschap in mei niet helemaal goed was gegaan en ik volgende week nog een keertje moet ben ik vandaag maar eens op herhaling geweest bij de bloedbank in Nijmegen. Van tevoren heb ik me er niet echt druk om gemaakt, ik wist vrij zeker dat het daar toch wel goed zou gaan. Een vertrouwde omgeving, Annemarie die me altijd goed heeft geprikt, geen probleem. Maar om nou te zeggen dat ik er echt zin in had… nee dat ook weer niet. Het blijft stiekem toch wel een beetje spannend.

Op de heenweg hadden we in Nijmegen al aardig wat obstakels moeten overwinnen (opgebroken wegen, omleidingen en een slagboom die niet open wilde), dus we kwamen enigszins oververhit aan. Na wat te drinken was het zo ver en ging er weer geprikt worden. De stuwband om mijn arm zorgde niet voor problemen, het kijken naar de naald ook niet. Het moment dat de naald in mijn arm ging heb ik niet gezien, maar toen die er eenmaal in zat kon ik weer gewoon kijken hoe het buisje volliep. Geen centje pijn, wat kom ik hier eigenlijk doen?
Nou is het natuurlijk vertrouwd als Annemarie me prikt, dus werd er iemand anders bijgehaald om ook nog in mijn andere arm te prikken. Ook dat ging goed, al was het wel wat spannender en had ik na afloop weer zweethandjes. Geeft niks, het ging wel goed! Het vertrouwen is nu dus weer helemaal terug en ik voorzie eigenlijk geen problemen als ik volgende week weer voor ‘t echie geprikt moet worden.

Mijn ijzerwaarde is in orde ( al is die wel flink lager dan toen ik zwanger was van Merel), alleen was de waarde van de witte bloedcellen aan de hoge kant. Dat heb ik net opgezocht op internet, maar schijnt vrij normaal te zijn in de zwangerschap. Voor de zekerheid toch volgende week ook maar even vragen bij de verloskundige.

Voor in de toekomst is het wel handig als ik me vanaf nu elke drie maanden eens laat prikken. Gewoon om het bij te houden, het moet vertrouwd blijven wat die gevoeligheid zal er altijd zijn. Dat gaan we binnenkort dus maar eens regelen. Maar eerst weer van deze overwinning genieten!

Fearfighters

16 Augustus 2008

Het programma Fearfighters over naaldenfobie: klik
Ik geloof dat ik binnenkort toch maar weer eens wat van mijn therapie moet gaan herhalen…

Bloedneus, Sinterklaas en een ambulance

5 December 2007

Een bloedneus, Sinterklaas en een ambulance, wat heeft dat nou weer met elkaar te maken?
In de nacht van 4 op 5 december werd ik wakker, omdat ik naar de wc moest. Ik besloot meteen mijn neus maar even te snuiten, volgens mij word ik verkouden. Toen ik snoot merkte ik het al: een bloedneus! Help, wat nu? Snel heb ik een prop nieuw papier gepakt en ben naar boven gegaan. Ik heb Paul meteen wakker gemaakt.
Ik wist niet hoe erg de boedneus was, ik durfde niet te kijken… Ik voelde al dat het mis zou gaan, maar durfde mijn spieren niet aan te spannen. Misschien zou de bloedneus daardoor wel erger worden. Toen sloeg dus toch de paniek toe en uiteindelijk ben ik flauwgevallen. Ik kwam wel al weer vrij snel bij en ben uiteindelijk na een tijdje wakker te zijn geweest toch weer in slaap gevallen.
De volgende ochtend, woensdag 5 december, kon ik maar moeilijk mijn bed uit. Ik was erg moe en nog wat wiebelig. Ik wilde toch per se naar school, want de Sint zou vandaag komen. Daar moet je als juf natuurlijk gewoon bij zijn (lekker eigenwijs!). Eenmaal op school aangekomen moest er natuurlijk nog van alles gedaan worden op het plein om de Sint te kunnen ontvangen. Na even te hebben geholpen met het klaarzetten van de laatste dingen kon ik gaan genieten van een kopje thee. Ik zat nog maar net toen ik weer duizelig werd. Inmiddels was het voor ons wel tijd om naar het plein te gaan, waar de kinderen al vol spanning stonden te wachten. Het leek mij beter om binnen op een stoel te blijven zitten, als ik zou gaan lopen zou het sowieso mis gaan. Dat was voor mijn collega’s wel het teken dat het echt niet goed ging dus bleef er iemand binnen bij mij. Al snel dreigde ik weer flauw te vallen en ben ik uit voor voorzorg zelf op de grond gaan zitten.
Het volgende dat ik me kan herinneren is dat ik een natte, koude doek in mijn gezicht kreeg en ik op mijn linkerzij moest gaan liggen: een collega van mij had 112 gebeld en kreeg aanwijzingen over wat ze moesten doen. Er zou ook een ambulance naar school gestuurd worden.
Daarna hebben ze Paul gebeld om te vertellen wat er was gebeurd. Die schrok natuurlijk flink. Inmiddels was ik wel weer aardig bij mijn positieven en heb ik Paul zelf nog even aan de telefoon gehad. Dat stelde hem wel weer gerust.
Vrij snel daarna kwam de ambulance. Dat was een rare situatie: langs de ene kant van de straat kwam de tractor met Sinterklaas, langs de andere kant van de straat de ambulance voor mij. De kinderen zagen er gelukkig niets van, want die stonden achter de school op het plein.
Er werd een brancard naar binnen gereden, wat een sensatie! Mijn bloeddruk werd opgemeten, die was natuurlijk veel te laag. Ze vroegen wanneer mijn bloed voor het laatst onderzocht was en wat daar de uitslagen van waren. Dat was pas twee weekjes geleden en dat was allemaal goed. Verder was er eigenlijk al niets meer aan de hand, ik kreeg wat kleur op mijn gezicht en voelde me al stukken beter. Ik hoefde dan ook niet mee naar het ziekenhuis.
Eigenlijk wilde ik wel weer zelf voor de klas, maar dat mocht niet. Ik werd door een collega naar huis gebracht. Daar heb ik een groot deel van de dag geslapen, volgens mij was het dan toch wel nodig… Donderdag was ik gelukkig ook nog vrij. Eerst heb ik lekker lang uitgeslapen en daarna een verkwikkende douche genomen. ‘s Middags ben ik even buiten gaan lopen, frisse lucht doet een mens goed! Vrijdag ben ik toch maar weer gaan werken. Over twee weekjes begint de kerstvakantie, nog even volhouden dus.

Bloedsporen

18 Juni 2007

Afgelopen woensdag hadden we met ons leerkrachtenteam een etentje. In de binnenstad was bij een gebouw een ruit ingeslagen. Blijkbaar was dat gewoon met de hand gedaan, gezien de bloedspetters die op de ruit zaten. Toen we verder liepen bleek dat er door die hele straat een spoor van bloeddruppels was. We besloten het spoor te volgen. Op een pleintje lag een plasje bloed en dat was ook het einde van het spoor. Ik kon dit allemaal goed hebben, totdat een collega begon over bloedneuzen, dat blijft een gevoelig punt. Terwijl we daar nog even stonden te kletsen kon ik me door de spierspanningsoefeningen staande houden. Toen we daarna verder liepen ging het bijna mis. Ik ben dan natuurlijk ook weer te koppig en te eigenwijs om te stoppen… Gelukkig bleef het goedgaan en ben ik weer veilig thuisgekomen.

Gisteren gingen we zwemmen met mijn zus, haar man en kinderen en onze ouders. Paul stapte mis op een trapje en haalde zijn voet open. Eerst hadden we dat niet zo door, maar toen begon het toch wel flink te bloeden. Je kon precies zien waar hij gelopen had… Door het water dat in het zwembad op de vloer ligt lijkt het natuurlijk allemaal nog veel erger. Hij ging bij het restaurant maar even een pleister halen. Daar moest hij even op wachten en ondertussen vormde zich bij die balie ook een flinke plas. Ik liep naar hem toe maar hij gebaarde dat ik maar even weg moest blijven, dacht dat het te heftig voor mij zou zijn. Pfff, ik ben heel stoer hoor! Ik heb Paul zijn voet schoongemaakt, de pleister geplakt en hij heeft het bloed van de vloer gedept.

Dat waren weer twee leuke testen in de afgelopen week.

Toeval of...?

7 Mei 2007

Vanochtend op weg naar mijn werk viel me iets op in de auto voor me: op de hoedenplank zat een Sanquin-pelikaan! Een heel grote, dus daar is vast veel bloed voor gedoneerd.
Wel speciaal dat dit juist nu gebeurt: afgelopen weekend ben ik natuurlijk weer best veel met die bloedfobie bezig geweest. Alles van de afgelopen maanden weer eens teruggelezen, de foto’s en reacties van iedereen bekeken en beseft dat ik in een korte tijd toch zo veel heb bereikt.
Als ik een half jaar geleden die pelikaan had gezien en toen wist dat dat met bloeddonatie te maken had, had ik mijn auto snel aan de kant van de weg moeten zetten en wachten tot ik weer bijgekomen was… Dan zou ik namelijk echt flauwgevallen zijn, alleen door het zien van die pelikaan en weten waar die van is. Ik zou in mijn hoofd al weer de gruwelijkste en bloederigste beelden hebben gemaakt. Daar kan ik me nu eigenlijk helemaal niets meer bij voorstellen!

Mijn pelikaantje heeft een ereplaatsje in de kast, zo kan ik telkens even terugdenken aan wat ik met hulp van Marion, Annemarie en Paul voor elkaar heb gekregen.

De foto is wel een beetje wazig; genomen met mijn mobiel vanuit de auto in de regen

5x geprikt

4 Mei 2007

Vandaag zijn we weer eens naar Nijmegen geweest. De laatste keer dat we bij de bloedbank waren was 20 februari, eens kijken hoe het na 2 1/2 maand gaat.
Het was raar om daar weer terug te zijn; aan de ene kant voelde het nog vertrouwd, maar aan de andere kant was het toch een beetje eng. Terwijl we aan een kopje op Annemarie zaten te wachten werd ik al weer wat onrustiger. Zij wist dat ik een vingerprik nog eng vind, dus daar zou ik waarschijnlijk niet onderuit gaan komen…

Eerst maar weer eens een naald in mijn arm.  Afgezien van klamme handjes ging dat nog goed. Ik voelde er eigenlijk niets van en kon gewoon kijken hoe het buisje volliep. Geen probleem dus.
En toen kwamen natuurlijk de spullen voor een vingerprik op tafel.

Moesten wij niet snel nog een trein halen?
Annemarie heeft eerst bij zichzelf geprikt om mij te laten zien hoe het gaat en dat het best meevalt, maar ik was niet overtuigd. Waar ben ik dan bang voor? Hoe het voelt, de pijn.
Eerst maar weer rustig wennen dan. Het dopje tegen mijn vinger met de belofte dat er niet geprikt zou worden. Dat hield ik maar een paar seconden vol, toen trok ik mijn vinger weer terug. Dat herhaalde zich nog twee of drie keer. De drempel wordt dan natuurlijk weer steeds wat hoger, hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt.
Okee, vooruit dan maar…
Even een venijnig prikje, maar toen was het al weer voorbij. De opluchting was weer groter dan de pijn, weer een overwinning! Zoals ook bij het bloedprikken destijds werd ik nu snel ook weer een tweede keer geprikt. Nog steeds vervelend, maar de echte angst is al weg.

Toen had ik nog acht vingers over, Annemarie vond dat ze nog wel een keer kon prikken. Hoezo sadistisch? Een derde prikje was ook zo gedaan. Daarna heeft Annemarie mijn ijzergehalte ook nog even gemeten. Dat was een stuk hoger dan het minimum om bloed te mogen geven. Dus als ik dat zou willen kan het. Altijd fijn om te weten.

Paul had thuis met die prikpen die we hadden gehaald ook al bij mij geprobeerd te prikken, maar na 1 keer waren we daar wel klaar mee.  Ik was er te bang voor en Paul is daar op dat moment dan niet doortastend genoeg in. Ik vertelde dit, maar had moeten weten dat dat niet slim is… Annemarie vond dat Paul mij dan daar ook nog maar een keer moest prikken. Na enige aarzeling hebben we dat ook gedaan. We kregen nog een stel van die naaldjes mee om thuis nog te prikken. Dus als we ons binnenkort vervelen…
Daarna gingen we nog even een kijkje nemen bij de plasmaferese. De eerste minuutjes ging dat goed, maar toen werd ik toch ineens heel snel duizelig. Ik probeerde me te richten op andere dingen in de ruimte dan de apparaten, naalden en slangetjes met bloed, maar dat wilde niet zo lukken. Ik moest toch weer weg daar en gaan zitten. Het had niet veel gescheeld of ik was tegen de vlakte gegaan. Na een kopje bouillon en wat gepraat over andere dingen ging het wel weer wat beter, maar ik baalde er flink van. Teleurgesteld en boos op mezelf. Dat slaat nergens op, ik word niet duizelig omdat ik dat zo leuk vind. Maar toch… de laatste twee keer ging het zo goed.
Hierdoor weet ik nu wel dat ik er mee bezig moet blijven, ergens zit het natuurlijk toch nog, het gaat nooit helemaal weg. Ik moet foto’s en filmpjes blijven kijken en de spierspanningsoefeningen doen. Daar heb ik na de therapie gewoon te weinig aan gedaan.
Maar het bezoekje vandaag is niet mislukt (ja Annemarie, je leest het goed. En ik meen het ook nog!) Het bloedprikken ging goed en ik heb 4 vingerprikken doorstaan. Aangezien ik geen baantje bij de bloedbank ambieer vind ik dit eigenlijk wel goed genoeg. Al blijft het natuurlijk toch vervelend dat het niet helemaal ging zoals ik graag had gewild…

Vingerprik

Een paar weken geleden schreef ik hier al dat ik een vingerprik nog heel eng vind. Nou gaat dat er binnenkort misschien toch van komen. Volgende maand gaan we namelijk nog een keertje terug naar de bloedbank in Nijmegen en als Annemarie eenmaal weet dat er iets is dat ik nog eng vind…

Vampier met bloedfobie

De groep toeristen die donderdag in Edinburgh Dungeons bezocht, zal het bezoek niet snel vergeten. Een actrice, die als vampier bezoekers schrik moest aanjagen, viel flauw na het zien van bloed.

Marianne Sellar, de 24-jarige �vampier� wilde net in de smakelijke hals van haar slachtoffer bijten, toen iemand haar zei dat haar neus bloedde. Ze viel prompt flauw. "Het is nogal vernederend. Ik heb een bloedfobie, maar tot nu toe kon ik die altijd verborgen houden. Normaal gebruiken we nep bloed, daar kan ik tegen. Toen ik al dat echt bloed op mij zag, sloegen de stoppen door".

Verborgen glimlach

27 Maart 2007

Op het moment ben ik het boek "de verborgen glimlach" van Nicci French aan het lezen. Heel boeiend, spannend, maar ook beklemmend.
Waar gaat het over:

Als Miranda van haar werk thuiskomt treft ze haar nieuwe liefde Brendan lezend in haar dagboek aan op de bank. Ze is woest, ze verbreekt de relatie en zet hem de deur uit. Maar Brendan uit haar leven bannen blijkt makkelijker gezegd dan gedaan.
Twee weken later spreekt Miranda haar zusje Kerry, die er fantastisch uitziet en verliefd blijkt te zijn. Er is een nieuwe man in haar leven, hij heet Brendan. Dus Brendan is terug – vol wraak. Maar waarom? En wat wil hij van Miranda?
Wat als een ongemakkelijke situatie begint, wordt al snel een kwelling – en uiteindelijk zelfs nog angstaanjagender dan haar ergste nachtmerrie!

Gisterenavond kwam ik een wel erg onsmakelijke passage tegen:

… "Wat speel jou nou voor een spelletje? vroeg Brendan op een afschuwelijk zoetsappige toon. Hij kwam naar me toe en boog zich over me heen.
"Hoezo?"
"Je wilt het maar niet begrijpen h�?" ging hij verder. "Je wint het toch nooit. Kijk maar" Hij pakte een glas waar nog limoensap in zat en sloeg er hard mee op tafel, zodat het sap alle kanten uit spetterde en de scherven door de lucht vlogen.
"O jezus"," zei ik. "Wat nou weer?"
"Kijk maar," zei hij weer en hij ging zitten en begon met het kapotte glas in zijn hand te draaien. "Ik win altijd. Ik kan namelijk dingen verdragen waar jij niet tegen kan."
"Jezus, wat doe je nou?"
"Hmm?"Hij glimlachte naar me, maar zijn gezicht was doodsbleek geworden.
"Je bent gek! Jezus!"
Ik greep zijn vuist vast en probeerde het glas uit zijn hand te rukken. Er sijpelde bloed tussen zijn vingers door, dat over mijn pols liep.
"Eerst netjes vragen of ik wil ophouden."
"Je bent gestoord."
"Vraag dan of ik wil ophouden."
Ik keek naar het bloed dat over zijn hand stroomde. Ik horde de voordeur weer opengaan en Kerry’s voetstappen naderbij komen. Ik hoorde haar zeggen dat het haar speet dat ze zo boos was weggestormd, maar toen stokte ze en begon keihard te gillen. Brendan glimlachte nog steeds naar me. Het zweet stond op zijn voorhoofd.
"Hou op!" riep ik. "Hou op!"
Hij spreidde zijn vingers en schudde de scherven op tafel. Een plasje bloed vormde zich in de palm van zijn hand en druppelde op tafel.
"Zie je wel?" zei hij en toen viel hij flauw.
…

Hij wel, maar ik lekker niet! Ik ben nog steeds trots op mezelf dat ik dit soort dingen nu gewoon kan lezen en zelfs over kan typen. Al is het lezen van dit soort boeken niet echt bevordelijk voor mijn nachtrust. Maar het is zo spannend, dat ik het bijna niet weg kan leggen als ik er eenmaal in ben begonnen.

Onder controle?

6 Maart 2007

Toen ik net met de therapie was begonnen moest een meisje uit mijn groep bloed laten prikken.Later op de ochtend kwam ze weer gewoon op school, maar ging ik bijna onderuit. Alleen al de gedachte aan wat zij net had moeten laten doen kon ervoor zorgen dat ik flauw was gevallen.
Vandaag moest ze dus weer bloed laten prikken. Toen ze terug kwam in de klas vroeg ik haar hoe het was gegaan. Ze vertelde dat het wel goed ging, maar dat er eerst mis was geprikt. Haar arm deed een beetje pijn. Ik zei haar dat het dan waarschijnlijk morgen wel blauw zou zijn!
En daarmee was het onderwerp afgesloten. Zij ging rustig aan haar werk en ik ging ook verder aan waar ik mee bezig was. Geen nare gedachtes, geen enge beelden, helemaal niets! Nou ja, misschien een beetje heimwee naar de bloedbank…

Ik kwam er vorige week tijdens een gesprek met twee collega’s achter dat ik een vingerprik heel eng zou vinden! Daar hadden we het even over en ik kreeg zweethandjes, werd onrustig en trok meteen mijn mouwen weer over mijn handen en deed mijn armen strak over elkaar.
Mocht het in de toekomst nog eens nodig zijn, dan moeten ze maar gewoon een heel buisje afnemen hoor!

Appelsnijder

25 Februari 2007

Het is maar goed dat ik klaar ben met mijn therapie!
Vorige week heb ik bij IKEA een appelsnijder gekocht. Heel handig: appeltje wassen en de snijder er overheen. Het klokhuis is er dan uit en je appeltje is in acht partjes gesneden. Vanmiddag ging het echter niet helemaal goed… 
Stromend bloed (in buisjes en slangetjes) was voor mij lastig om te zien tijdens onze bezoekjes aan de bloedbank.
Nou Annemarie, vanmiddag heb ik heel wat bloed zien stromen!

Laatste keer

21 Februari 2007

Gisteren zijn we voor de laatste keer naar Nijmegen geweest.  Eerst gingen we nog even langs bij Annemarie op de bloedbank. Daar ging het vorige week al hartstikke goed, maar het kon geen kwaad om nog een keertje te gaan kijken. En we moesten toch naar Marion, dus we waren in de buurt. We hebben even een kopje thee gedronken en daarna nog een rondje gelopen en gekeken wat er allemaal gebeurde. Het deed me echt niets meer! Annemarie had me nog wel even te pakken toen ze zei dat ze mij even zou leren prikken, maar gelukkig was dat een grapje. Wat een opluchting!
We hebben nog staan kijken toen bij een vrouw de naald in haar arm werd geprikt. Ik ging zelfs vrijwillig aan de andere kant staan zodat ik het beter kon zien. Natuurlijk wilde Annemarie mij ook nog een keer prikken, met zo�n dikke naald. Goh, dat had ik nou van tevoren echt helemaal niet verwacht� Het ging al veel meer ontspannen dan de vorige keer! Ze heeft het slangetje dat onderaan de naald zit ook nog even vol laten lopen met bloed, maar daarmee krijgt ze me ook niet meer op de kast. Toen ze na afloop het verbandje weghaalde, kwam er meteen een druppel bloed opzetten. Dat vond ik eigenlijk wel grappig om te zien. Voorheen zou ik alleen hiervan al onderuit zijn gegaan. Ik heb van Annemarie zo�n dikke naald en een speldje meegekregen als souvenir. En toen was het tijd om echt afscheid te nemen, hier hoeven we niet meer terug te komen. Het voelde wel raar om voor de laatste keer door de draaideur naar buiten te lopen.

Op naar de laatste afspraak met Marion. We hebben het verloop van de therapie besproken. Natuurlijk had ze van Annemarie gehoord hoe het de keren bij de bloedbank was gegaan.
Ik ben nu natuurlijk niet voor 100% van mijn fobie af, ergens ligt het toch altijd wel op de loer. Maar ik weet nu dat ik het onder controle heb en heb geleerd hoe ik het ook onder controle moet houden. Marion verwacht bij mij geen terugslag, maar ik blijf alert. Er zullen vast nog wel situaties komen waarin ik het moeilijk zal krijgen. Vooral bij bloedneuzen, dat blijft lastig. Het is ook niets iets wat je makkelijk kunt oefenen. Ik ga er wel nog plaatjes en info over opzoeken. Ik weet nu wel wat ik moet doen als een kind op school een bloedneus heeft. Ik hoop dat ik het in het vervolg zelf op kan lossen, maar lukt dat niet, dan kan ik er gewoon een collega bij halen, dat waren ze toch al zo gewend van mij.
Verder hebben we nog ademhalingsoefeningen gedaan om te voorkomen dat ik ga hyperventileren en om ervoor te zorgen dat een eventuele duizeligheid sneller verdwijnt.
Ik heb de vragenlijsten die ik bij de intake had gehad nu nogmaals ingevuld en daar zaten (natuurlijk) duidelijke verschillen in.
Na een klein uurtje was het tijd om ook van Marion afscheid te nemen.
Ik sta er nog steeds van te kijken dat het zo snel is gegaan, we zijn maar 9 keer geweest, terwijl ik zelf toch op minstens het dubbele had gerekend!

Heel stoer!

15 Februari 2007

Gisterenmiddag gingen we voor de derde keer naar de bloedbank. Vorige week verliep dat helemaal niet zoals ik had verwacht, dat moest vandaag anders! Ik heb mezelf van tevoren goed onder controle kunnen houden, ik mezelf niet erg op lopen fokken. Ik was niet zo ontspannen (nonchalant) als de vorige keer, een beetje (gezonde) spanning voelde ik wel.
Eerst hebben we weer even bijgepraat over de afgelopen week en heb ik verteld dat ik het in het weekend toch wel moeilijk had gehad.
Daarna zijn we gaan kijken bij mensen die plasma kwamen geven. Ik moest precies beschrijven wat ik allemaal zag. Na het bekijken van de filmpjes was ik al zo aan het beeld van het apparaat gewend geraakt dat het me nu echt niets meer deed. Maar goed, bij die meneer was alles dan ook al aangesloten en heb ik de voor mij enge dingen (bloed stromend in buisjes en slangetjes) dus niet kunnen zien. "Gelukkig" kwam er nog een meneer bij. Kon ik mooi laten zien dat ik ook dat wel aan zou kunnen. Alles werd klaargelegd, dat duurde even. Ondertussen zag ik op de tafel van die grote, dikke naalden liggen die ze bij donoren gebruiken. Die had ik bij Marion ook al eens gezien. Die zijn echt een flink stuk dikker dan de naalden voor bloedprikken. Ik maakte daar een opmerking over tegen Annemarie; dat die toch wel erg dik waren en dat ik blij was dat die niet in mijn arm geprikt hoefde te worden. Eigenlijk had ik al meteen spijt van die opmerking, zulke dingen moet je tegen haar juist niet zeggen…
Inmiddels was de meneer klaar om geprikt te worden. Annemarie vroeg haar collega of zij de buisjes mocht doen. Het prikken van de naald in de arm blijft nog een beetje vervelend, maar ook dat kan ik al steeds beter aanzien. Ik zag het bloed ook weer door het slangetje gaan. Daarna konden de drie testbuisjes gevuld worden, dat zou Annemarie dus doen. Mooi niet… Ze zei dat IK dat wel kon doen! Pardon??? Ze heeft mij uitgelegd hoe dat moet. Het bloed gaat vanuit de arm door de naald en het slagetje, Dan komt het in een klein zakje. Daaronder zit een dopje waar een andere naald met een houdertje aan geklikt kan worden. En daar kan het buisje dan weer onder (net als bij bloedprikken). Ik mocht die buisjes er dus onder doen! Als het buisje vol was haalde ik het eraf, kreeg ik van Annemarie het volgende buisje en zo heb ik dus drie buisjes gevuld. En ik heb ook nog goed gekeken hoe het bloed erin stroomde! Zo raar, dat ik dat daar heb staan doen…
Toen dat gebeurd was kon het bloed verder door de slangetjes naar het filter.
Hetzelfde hebben we ook nog bij een andere man gedaan. Alleen kon de mevrouw van de bloedbank de ader van die man niet meteen vinden, dus dat was even zoeken. Het zag er een beetje eng uit, maar ook hier heb ik naar staan kijken. Ik heb geen moment gehad dat ik dacht dat ik duizelig zou worden. Het ging allemaal zo gemakkelijk. Ik deed zelfs mijn mouwen omhoog, terwijl ik me daar normaal gesproken helemaal in zou willen verstoppen.

De meneer waar we het eerst hadden staan kijken was ondertussen klaar en Annemarie ging de slangen uit het apparaat halen. Die kon ik ook nog wel even vasthouden.  Vorige week had ik dat ook gedaan, maar toen werd ik heel duizelig. Nu deed het me niets meer.

Annemarie zei dat ik dan ook nog maar geprikt moest worden om het helemaal af te maken. Paul merkte op dat het wel leuk zou zijn als ik ook daar in zo’n stoel zou gaan liggen. Dat hebben we dus maar gedaan, wel vreemd om daar dan zelf zo te liggen. Annemarie vroeg een collega om mij te prikken. De naald zat er weer zo in, maar er kwam geen bloed in het buisje… Wel grappig om te zien, een naald in mijn arm, buisje eronder, maar er gebeurde niets. Toen ze de naald even een stukje terug trok liep het wel vol. Annemarie heeft ondertussen twee foto’s gemaakt, ziet er allemaal heel ontspannen uit.

Daarna liep ze weg. Paul keek mij even raar aan, ik vroeg wat ze ging doen. Toen ze terug kwam zag ik dat ze zo’n dikke naald mee had genomen! Meteen deed ik mijn mouwen weer naar beneden en mijn armen strak over elkaar. Dat zou dus niet gaan gebeuren, niet zo’n naald in mijn arm!
Maar Annemarie laat zich niet zo gemakkelijk afschepen. Volgens haar maakte het helemaal geen verschil met die andere naald, ik zou niets anders voelen. Dat geloofde ik niet, een dikkere naald moet wel verschil uitmaken. Ik weet niet of ik dat wel durf…
Ze zou het toch proberen, maar mij ondertussen goed in de gaten houden. Ik vertrouwde haar wel en stroopte mijn mouw maar weer op. Ik vond het wel heel eng, maar het ging gewoon goed! Het voelt inderdaad niet veel anders dan zo’n kleinere naald.

Ik geloof dat ik nu alle tests wel goed heb doorstaan! Maar zonder Annemarie zou me dat niet zo snel gelukt zijn. Zij is echt geweldig! Dat kan ik niet vaak genoeg zeggen.

Volgende week heb ik echt mijn allerallerlaatste afspraak.
Niet te geloven dan ik er dan klaar mee ben!

Het viel niet mee

11 Februari 2007

De afgelopen twee dagen ben ik toch wel van slag geweest door hoe het donderdag bij de bloedbank was gegaan. Donderdag had ik het nog over "een beetje teleurgesteld" maar het heeft me toch meer gedaan dan ik had gedacht. Ik weet dat het onzin is, maar het voelde toch alsof ik had gefaald. Ik was er zo van overtuigd dat ik het wel zou kunnen. Dat viel dus toch flink tegen!

Woensdag gaan we weer terug, ik ben erg benieuwd hoe het dan gaat. Ik moet proberen om dan niet te hoge eisen aan mezelf te stellen omdat het donderdag voor mijn gevoel niet goed ging. Mezelf niet te veel op te fokken. Niet bij de eerste duizeling meteen het gevoel gaan krijgen dat het weer niet gaat lukken.

Spieren spannen, rustig blijven ademen en mijn aandacht richten op andere dingen dan alleen de naald, de slangetjes en het bloed.

Een paar maanden geleden durfde ik maar amper langs de bloedbank te rijden, keek ik de andere kant op als we er langs kwamen. Nu kan ik er gewoon naar binnen gaan, daar gaan zitten, rondkijken. Dat is toch al een hele vooruitgang!
Bovendien durf ik me nu angstvrij te laten prikken, dat is in de afgelopen drie weken al 5 keer gebeurd. Dat ik dat ooit zou kunnen had ik niet eens durven dromen.

Dan moet ik mezelf toch ook niet gek gaan maken en kwaad op mezelf worden als het even niet gaat zoals ik had verwacht? Ik moet de lat ook niet zo belachelijk hoog leggen, mezelf toestaan dat het wel eens wat minder kan gaan. Terugdenken aan wat ik al heb bereikt in zo’n korte tijd en niet te lang stilstaan bij die andere dingen.

Beetje teleurgesteld

8 Februari 2007

Vandaag gingen we voor de tweede keer naar de bloedbank. Ik was helemaal niet gespannen; ik wist hoe het er daar aan toe gaat, wat ik kan verwachten. Misschien dacht ik er vandaag toch wat te gemakkelijk over… Het is niet helemaal gegaan zoals ik had verwacht / gehoopt. "ach, dat doe ik even" bleek in de praktijk toch anders te gaan.
We gingen een kijkje nemen bij de mensen die plasma gaven. Vorige week had ik dat ook al even gezien, maar niet vanaf het begin. Nu dus wel; een meneer werd net geprikt een "aangesloten" op het filter. Ik heb gekeken hoe de naald in zijn arm werd gerpikt, hoe het bloed in de testbuisjes liep en hoe het bloed door de slangetjes ging stromen. We stonden daar toen ongeveer 5 minuten, en opeens werd ik toch wel duizelig. Meteen mijn spieren weer extra aangespannen, maar het ging toch niet helemaal weg. We zijn maar weer even weggegaan daar. Na een paar minuutjes dacht ik wel weer terug te kunnen, maar ook deze keer hield ik het een stuk minder lang vol dan ik had gehoopt. Ik haalde de stoel zelfs maar net. Hier baalde ik dus flink van! Dit was heel anders dan ik van tevoren had bedacht. Eerlijk gezegd was ik best teleurgesteld, waarom lukte dit nou niet???
We zijn nog ��n keer terug gegaan. In het begin ging het weer goed, ik hield mijn spieren vanaf het begin goed aangespannen. Inmiddels lagen er al heel wat meer mensen, genoeg te zien dus.
Af en toe kwam de duizeligheid weer opzetten, verdween dan weer even, maar het bleef toch iedere keer weer terugkomen. Annemarie en Paul hielden mij goed in de gaten, maar vertrouwden het allebei toch niet helemaal. Ik ben dan wel zo koppig dat ik wil blijven staan kijken, terwijl ik eigenlijk stiekem wel weet dat ik dat niet moet doen. Een meneer was klaar met doneren en Annemarie heeft toen de slangetjes van het apparaat gehaald en voor mij neergelegd. Ik heb ze bekeken en vastgehouden. Weer duizelig! Uiteindelijk heeft Annemarie gezegd dat het nu echt wel genoeg was. Waarschijnlijk maar goed ook, anders was ik misschien wel onderuit gegaan. En daar zit natuurlijk niemand op te wachten.
Annemarie twijfelde ook even of ze mij vandaag nog wel zou prikken, Paul had er ook niet zo’n goed gevoel over. Ik zag er blijkbaar nogal bleek uit. Ik voelde me wel weer beter en durfde het wel aan. Maar doordat Paul en Annemarie zo twijfelde wist ik ook even niet of ik het nou wel zou moeten doen. Aan de andere kant: ik was hiervoor ook al twee keer zonder al te veel problemen geprikt. Ik wilde het er wel op wagen. Annemarie heeft mij toen toch geprikt en het ging gewoon goed. Ik voelde amper dat de naald in mijn arm ging. Ik heb gekeken hoe ze het buisje eronder klikte en het volliep met bloed. Niets aan de hand! Daarna vroeg Annemarie of ik me ook nog door iemand durfde te laten prikken. Ja hoor, dit is toch ook goed gegaan. Er werd dus een andere medewerkster van de bloedbank bijgehaald en zij heeft bij mij ook bloedgeprikt. Weer niet naar de naald gekeken, maar wel toen die in mijn arm zat. Bij dat plekje werd het al een beetje blauw… Ik heb het buisje weer zien vollopen. Dat doet me eigenlijk niets meer.
Annemarie twijfelde over het vervolg. Moest ik nou wel of niet nog een keer terugkomen. We hebben besloten om dat toch maar wel te doen, het kan geen kwaad. Ik wil ook dat mijn laatste ervaring daar gewoon goed is, zonder zo duizelig te worden. Ik wil mezelf laten zien dat ik dat wel kan!

Excursie bloedbank

2 Februari 2007

Afgelopen woensdag ben ik bij de bloedbank in Nijmegen geweest. Ik was niet zo zenuwachtig als voor de vorige afspraak, maar van ontspanning was toch ook geen sprake. We waren 10 minuutjes te vroeg, dus moesten even wachten. Vanuit die wachtruimte had ik al zicht op het gedeelte waar alle enge dingen gebeuren. Ik heb snel met Paul van plaats gewisseld om het nog niet te hoeven zien. Eigenlijk wilde ik het liefst maar weer naar huis, dit is echt nog te veel confrontatie…
Annemarie had ons inmiddels al gezien, vluchten kon dus niet meer. We hebben even gekletst en ze liet me een boekje zien met verhalen en ervaringen van mensen die al eerder bij de bloedbank waren geweest. Het lezen van die stukjes ging goed. Had ik dit drie maanden geleden gedaan, dan was ik allang onderuit gegaan, waarschijnlijk al voordat ik bij de bloedbank binnen was.

Toen begon onze rondleiding… Eerst hebben we gekeken bij een man die plasma kwam doneren. Hij was aangesloten op een apparaat, een filter. Zo werd het plasma uit zijn bloed gehaald, de rest kreeg hij weer terug. Ik vond 10 meter wel een goede afstand, maar Annemarie niet. Zo kon ik toch niks zien? Op zo’n 2 meter afstand heeft Annemarie uitgelegd wat er gebeurde en hoe dat filter werkt. Na daar even te hebben gestaan werd ik een beetje duizelig en zijn we terug gegaan naar een kamertje. He he, even bijkomen…
We waren nog lang niet klaar, we gingen weer terug. Inmiddels lag er al een mevrouw klaar om bloed te geven. Ik heb gekeken hoe bij haar de naald in haar arm werd geprikt en alles werd aangesloten. Eerst werden er drie testbuisjes bloed afgenomen en daarna stroomde het bloed door het slangetje in de zak die op een weegschaal lag. Dat was eng; bloed dat gaat stromen in buisjes en slangetjes. Weer weg daar… even zitten en een glaasje water drinken.
Inmiddels waren we al een half uurtje bezig toen we voor de derde keer terug gingen. Nu was het al een stuk drukker, dat mensen hier vrijwillig en voor hun plezier naar toe komen…
Er lagen al weer twee mensen klaar om te doneren. Weer heb ik gezien hoe de naald in hun arm werd geprikt. Annemarie vroeg haar collega om goed te laten hoe de testbuisjes volliepen en hoe het bloed vervolgens door het slangetje ging stromen. Nu kon ik het al beter hebben dan net de eerste keer. Wel grappig dat ik daar heel bang stond te kijken en dat de mensen die daar lagen mij bemoedigend toeknikten en gerust stelden!
Toen de eerste mevrouw 500 ml had afgestaan en de naald was verwijderd heb ik de zak bloed in mijn handen gehad. Dat was vreemd! Dat ik dat zo vast heb gehouden!
Achter mij waren ook weer twee mensen komen liggen, dat was wel heel dichtbij! Maar ook nu alles weer gezien. Het was weer gemakkelijker om te kijken. Nu merkte ik pas dat de radio aan stond… hee ik begon dus al wat rustiger te worden. Het was wel weer even genoeg voor vandaag! De laatste keer heb ik daar toch bijna een kwartier gestaan.
Toen was het tijd voor het toetje, zoals Annemarie dat noemde; ik mocht ook weer geprikt worden. Dat ging eigenlijk heel makkelijk, ik was helemaal niet zo bang! Het is nog geen routine, maar het ging zo snel; mouw omhoog, stuwband om, ontsmetten en naald erin. Het ging zo snel dat ik de prik nog niet verwachtte en van schrik "auw" zei. Toen de naald erin zat mocht ik weer kijken. Inmiddels zat het buisje er ook aan en heb ik gezien hoe het vol stroomde!
Daarna is mijn bloed nog getest op rode en witte bloedcellen, plasma en hemoglobine.
Uitslag: helemaal goed. Ik mocht zo donor worden. Nou, daar wachten we nog maar even mee… een buisje vind ik voorlopig genoeg!
Volgende week donderdag gaan we weer naar de bloedbank. Dan zal ik door iemand anders geprikt worden, ook weer spannend. Dit zou best de laatste keer bij de bloedbank kunnen worden…
Ik verbaas me er nog steeds over dat het allemaal zo snel gaat, dit was pas de 6e keer!

Naar de bloedbank

31 Januari 2007

Nog even ontbijten en dan gaan we voor de 6e keer naar Nijmegen. Vandaag staat een "excursie" naar de bloedbank op het programma. Er zal ook wel weer bloed bij me afgenomen worden, maar daar ben ik eigenlijk niet eens zo bang voor! Ik ben wel een beetje gespannen over hoe het daar zal zijn, wat ga ik te zien krijgen, kan ik mezelf onder controle houden en voorkomen dat ik flauw ga vallen?
Marion gaat niet mee, we hebben alleen met Annemarie afgesproken. Ik ben benieuwd…

Overwinning!!!

24 Januari 2007

Gisteren had ik de vijfde afspraak in Nijmegen. Vorige keer heb ik gekeken hoe er bij Paul bloed werd afgenomen. Dat vond ik al heel stoer van mezelf! Ik was wel heel benauwd voor wat er deze keer zou gaan gebeuren… Op de heenweg in trein was ik al erg bang, een beetje wanhopig zelfs. Ik heb ook even zitten huilen. Toen we eenmaal bij IPZO waren was ik wel weer wat rustiger, maar nog erg zenuwachtig.
Marion en Annemarie hebben mij eerst laten verwoorden waar ik nou precies bang voor ben. Ik heb ook verteld over de tweestrijd in mijn hoofd: aan de ene kant wil ik me laten prikken, maar aan de andere kant ben ik er zo verschrikkelijk bang voor. Marion zei dat er in mijn hoofd al wel een knop was omgegaan, ik was me al aan het voorbereiden op het prikken. Maar waar ben ik nou eigenlijk bang voor? Om flauw te vallen? Nee, dat heb ik al zo vaak meegemaakt. Dat doet me niet veel. De pijn? Ook niet echt, want iedereen zegt dat het niet echt pijn doet. Dat neem ik dan ook maar aan. Wat dan wel? Bang om de controle over mezelf kwijt te raken, weer helemaal in paniek te raken. Maar ook bang voor hoe het voelt. Annemarie zei toen: "Er is natuurlijk maar ��n manier om daar achter te komen. Je weet pas hoe het voelt als je het een keer hebt meegemaakt… "
Er was nog steeds twijfel bij mij, durf ik dit wel? Volgens Marion en Annemarie zou ik het kunnen, maar zelf was ik nog niet overtuigd. Aan de andere kant: wat heb ik te verliezen? Ik moet het toch een keer gedaan hebben, dan pas kan ik er weer iets zinnigs over zeggen.
We hebben de voors en tegens van wel of niet kijken naar het prikken overwogen, ik besloot dat ik niet wilde kijken. Als ik niet meer wilde kon ik dat gewoon zeggen en dan zouden ze weer stoppen. Marion en Paul zaten links van mij. Marion coachte mij en zorgde ervoor dat ik op mijn spierspanning bleef letten. Ik hield Paul zijn hand stevig vast, heb hem zo’n beetje fijngeknepen (sorry schatje). Ik voelde iets scherps tegen mijn arm, heel even maar. Annemarie zei dat ik kon kijken… de naald zat al in mijn arm!Ik kon er goed naar kijken, raakte niet in paniek! Ik heb niet gekeken toen Annemarie het buisje eraan klikte, dat vond ik te eng. Het was allemaal zo gebeurd, echt heel snel. Toen de naald er al weer uit was moest ik mijn spieren wel nog een minuut of vijf aangespannen houden. Even ging mijn ademhaling niet goed, te snel en te hoog. Dat kreeg ik gelukkig al snel weer onder controle. Toen ik weer zo’n beetje tot rust was gekomen zei Annemarie doodleuk dat we dan ook nog maar even in de andere arm zouden gaan prikken! Wat?!?!?!? Nog een keer?
Marion en Annemarie legden uit dat het wel heel goed zou zijn, ik wist nu al hoe het voelde en de tweede keer zou dus al minder eng zijn. Als ik het ��n keer kan, kan het ook een tweede keer. Oke, vooruit dan. Paul heeft met mijn mobiel ook foto’s gemaakt. Marion leidde mij af door over iets anders te gaan praten en mij vragen te stellen over onze parkiet. Ondertussen moest ik Paul ook uitleggen hoe hij een tweede foto kon maken. Voor ik het wist was er voor de tweede keer geprikt! Het buisje bloed heb ik mee naar huis gekregen, als aandenken.
Dat ik dit gedurfd heb! Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Het is dat ik de foto’s en het buisje heb.
Maar eerlijk is eerlijk, zonder de hulp van Marion, Annemarie en Paul had ik dit nooit gedurfd.
Dank jullie wel!

Van mijn armen heb ik helemaal geen last. Het doet niet pijn. Mijn linkerarm wordt wel een beetje blauw, maar dat gaat ook wel weer over.
Volgende week woensdag heb ik weer een afspraak, dan gaan we naar de bloedbank!

Wereldreis

Het vampierenverhaal heb ik gisteren helemaal zelf en in een keer gelezen! Dit lukte door mijn spieren steeds aangespannen te houden. Dit heb ik de afgelopen dagen vaak geoefend, het gaat me steeds beter af.
Ook het oefenen met de naald en de stuwband (2x per dag) gaat steeds wat beter, al blijft ik het vervelend vinden. Ik krijg er nog steeds een beetje zweethandjes van.
Nu is het eigenlijk nog maar één stap: die naald moet mijn arm in! Maar die ene stap is voor mij bijna een wereldreis.
Mijn koffers zijn al gepakt, nu moet ik nog vertrekken…

Oefenen met naald en stuwband

20 Januari 2007

De hele week ben ik al weer druk aan het oefenen met de naald en de stuwband. De naald die wordt gebruikt bij het bloedprikken bleek toch wel een stuk dunner dan de naald die ik eerst had meegekregen, dus was een meevallertje. Nu moet ik een paar keer per dag de stuwband omdoen en dan de naald bij mijn arm houden en ook tegen de huid aan. Mijn man helpt mij hierbij, een soort doktertje spelen dus!   Ondertussen moet ik er ook voor zorgen dat ik mijn spieren blijf aanspannen. Dat heb ik ook extra geoefend, elke dag tussendoor wel een paar keer en ook altijd met het oefenen. Het gaat allemaal al wel wat beter, maar ik blijf het eng vinden. Het idee dat die naald in mijn arm moet… help! Soms denk ik: "ach, misschien valt het ook wel mee" maar vijf minuten later kan ik er al weer heel anders over denken.

Ik heb nog een week om hier thuis te oefenen, dinsdag gaan we weer naar Nijmegen. Aan de ene kant zou ik morgen al weer willen, maar andere kant vind ik over een maand ook prima…

Verhaaltjes als oefenmateriaal

De onderstaande verhaaltjes heeft mijn man vandaag geschreven. Ik heb ze zelf nog niet helemaal gelezen, maar het zijn wel het meest smerige verhalen die hij heeft gemaakt.

Ziekenhuis

Fred was al jarenlang chirurg in het Van Dijk-ziekenhuis. Hij hield van zijn vak, en dat was goed te merken. Op feestjes hield hij niet op te vertellen over zijn dagelijkse belevenissen in de operatiekamer.

Zijn laatste klus was een lastige: een heup die op twee plaatsen was gebroken. Samen met zijn assistent sneed hij eerst de huid open, die alleen opeens ver uitscheurde. Het bloed liep in straaltjes langs het been van de ongelukkige patient, die gelukkig buiten westen was.

Toen ze het bloeden hadden gestelpt, kon het eigenlijke werk beginnen. Met een Black en Decker-boor drongen ze al ronkend en gierend het gebroken bot binnen en plaatsten een nieuwe heup, waarna de wond gedicht kon worden. Onverwacht knapte er een bloedvat, waardoor er onderhuids een forse bloeding ontstond. De assistent was zo helder om het bloedvat af te knellen door er een kleine knijper op te zetten.

Fred was een specialist op het gebied van niertransplantaties. Hij draaide echter ook zijn hand niet om voor het inknippen van hoogzwangere vrouwen of het liften van uitgezakte buiken.

Op verjaardagen kon hij de meeste gasten feilloos de gordijnen in jagen met het verhaal over meneer De Vries, die binnengebracht was voor een blindedarmoperatie. Zijn assistent had toen nog niet zo veel ervaring, en bovendien zijn dag niet. Het begon al met een injectie in de hand van De Vries. De assistent had de naald zo onhandig geplaatst, dat die er aan de andere kant van de hand weer uitkwam, waarna de huid blauw uitsloeg. Gelukkig kon hij de naald er met wat wrikken er weer uitkrijgen. Daarna moest de buikwand geopend worden. Fred sneed geroutineerd de huid open, maar moest plotseling niezen. Het resultaat was indrukwekkend: een jaap van wel 30 centimeter, en de patient bloedde onmiddellijk als een rund. In plaats van dat de assistent direct verband pakte, greep hij per ongeluk naar zijn volgesnoten zakdoek, wat Fred gelukkig net op tijd zag. Nadat De Vries op deze manier een liter bloed lichter was, kon de ingreep vervolgd worden. Het vinden van de blindedarm was, ondanks de stroperige bloedklodders waarmee de appendix bedekt was, vrij gemakkelijk. Toen het lillende stuk vlees eenmaal in het steriele bakje lag, konden naald en draad ter hand worden genomen om de wond te dichten. Ook toen verliep niet alles naar wens: deze keer was het Fred die de verkeerde draad gebruikte, zodat het vlees van de arme patient zo strak werd dichtgetrokken dat het bloed eruit sijpelde. Na langdurig deppen en afvegen hield de ontstane wond op met bloeden en kon de patient naar de uitslaapkamer. Fred en zijn assistent dronken een borrel op de goede afloop, waarbij de goede sfeer nauwelijks te lijden had onder een plotse bloedneus van Fred, noch door een gesprongen adertje in het oog van de assistent. Ook het opspelen van Freds spataderen en het stijf aanvoelen van zijn rechterarm na de griepprik van die ochtend, konden de pret niet drukken.

Toen De Vries weer bijgekomen was, waren zijn eerste woorden: Mijn buik voelt alsof er naalden in zitten. Toen de dokter hem vertelde dat hem ongewild een liter bloed was afgetapt, reageerde hij laconiek: O, maar ik onderga graag een aderlating voor de goede zaak!

Jubileum van de vampiervakbond

Dit jaar bestond het aloude �Genootschap der Vampierische eenheid�, kortweg de vampiervakbond 500 jaar. In 1507 besloot een groepje halsbijtende heren zich te verenigen, en een half millennium later was de club nog steeds in leven.

Het jubileumfeest werd gehouden op het kerkhof Bloedakker in de buurt van Blubbergat, waar de leden zich op 13 januari om middernacht verzamelden. De voorzitter had, om de feeststemming te verhogen, glazen en een paar flessen bloedwijn meegenomen, die evenals de nog druipende plakken bloedworst gretig aftrek vonden.

Het hoogtepunt van de viering bestond uiteraard uit het doorbijten van diverse halsslagaders. Daarvoor hadden enkele echtgenotes en vriendinnen van het genootschap zich aangemeld.Nadat de voorzitter een korte spreuk had gemompeld, waarin de woorden �bijten�, �extase� en �bloed� nog net verstaanbaar waren, trad een jonge vrouw met lang haar naar voren. Ze wierp haar hoofd naar rechts, waarop het jongste lid naar voren kwam en zijn bovenlip wat optrok. Twee vlijmscherpe hoektanden werden daardoor zichtbaar, die zich begerig in de blanke nek zetten. Terwijl de jongeman op de taaie halsslagader begon te kauwen, sloot de vrouw met een zucht haar ogen. Het was duidelijk dat ook zij erg van dit moment genoot. Plots hadden de tanden het bloedvat geheel doorboord en zoog het jonge lid met volle teugen het donkerrode bloed naar binnen. �Jaah, lekker��, bracht de vrouw zacht kreunend uit.

Bij het zien van zoveel genot konden de andere leden van de Vampierische eenheid zich niet langer meer inhouden. De voorzitter drukte zijn tanden zonder omwegen in de nek van de badjuffrouw, de penningmeester hapte wild de halsslagader van zijn buurvrouw stuk en de tweede secretaris slurpte luid klokkend het bloed van zijn nichtje naar binnen

Omdat er net iets minder vrouwen aanwezig waren dan leden, bood de echtgenote van de voorzitter spontaan aan zichzelf een bloedneus te bezorgen, zodat ze twee leden aan hun gerief kon helpen. Dat aanbod werd natuurlijk in dank aanvaard, en nadat de vrouw met haar nagelschaartje na een paar keer steken uit beide neusgaten bloedde als een rund, konden twee leden zich aan haar levenssappen laven.

Dit voorbeeld vond meteen navolging, en het nagelschaartje werd door alle andere vrouwen gehanteerd, zodat het aantal bloedneuzen al gauw niet meer te tellen was. Minutenlang was slechts een vreedzaam geknaag, geslurp en het krakend breken van aderen hoorbaar, waarna tegen twee uur de rust weer intrad.

Toen de ochtend grauw aanbrak, waren voor de argeloze bezoekers van het kerkhof alleen wat bijna zwart uitgeslagen bloedkorsten te zien op de zerken, verder wees niets op het feest dat hier had plaatsgevonden. Alleen de leden proefden bij het wakker worden een metalige bloedsmaak, en de voorzitter vond tussen zijn kiezen wat vleesresten en een stukje nog wat elastisch bloedvat, maar dat slikte hij gauw door. En zo had de Vampierische eenheid weer een paar liter bloed afgetapt en was het wachten op de volgende volle maan.

Naar het museum

�Jongens, allemaal bij elkaar blijven en luisteren!� Groep 5 van basisschool Injectus stond voor de poort van het gemeentelijk museum, waar juf Roos probeerde haar groep van 23 niet echt ge�nteresseerde kinderen nog een beetje bij de les te houden. Gelukkig verscheen vrij snel een grijzende suppoost, die de jeugdige groep vandaag zou rondleiden.

�Kinderen, ik ben meneer De Vries en ik ga jullie iets vertellen over de oude schilderijen die we direct gaan zien. Loop maar met mij mee.�

Het parket kraakte onder de vele schuifelende voetjes, die tot stilstand kwamen voor een enorm schilderij, dat uit drie delen bestond. �Kijk jongens, hier zien we nu de besnijdenis van de heilige Coniferus. Weet er iemand wat dat is, besnijden?� Na een korte pauze stak een klein jongetje zijn vinger op. �Nou, dat je een mesje over je polsen haalt!� Iedereen begon te lachen, alleen meneer De Vries niet. Terwijl zijn gezicht met moeite weer een vriendelijke uitdrukking aannam, vertelde hij hoe het echt zat. �En daar zien jullie het bakje waar het velletje in gaat, en al dat bloed hebben ze na afloop echt wel van de muur geveegd hoor!� De Vries begon, ondanks dat zijn publiek weinig interesse toonde in de eeuwenoude kunstschatten, helemaal op dreef te komen. �Deze voorstelling hier geeft de kruisiging van Christus weer. De schilder heeft er echt zijn best op gedaan om de spijkers die door de handen gaan van extra veel bloed en wondvocht te voorzien. Zien jullie trouwens de grote spijker die door de voeten gaat? Ook weer van extra veel rood voorzien.�

De schoolklas dribbelde een volgende zaal binnen. Hoewel juf Roos langzaamaan wit begon weg te trekken, ging de suppoost onverminderd enthousiast door met zijn toelichting.

�Kinderen, dit hier is een topstuk uit onze collectie. Het heet �Castractie zonder verdoving�. Zien jullie hoe die bloedkorsten de vloer bevuild hebben? En let vooral op al dat pus daar in het midden. Je ziet duidelijk hoe er nog een pees moet worden doorgeknipt.�

Dit was het moment dat Roos het niet langer kon aanzien en met een dunne gil onderuit ging. Terwijl een andere suppoost al toegesneld kwam met een glaasje water, leidde De Vries het gezelschap onverstoorbaar naar de volgende ruimte. Met een glimmend gezicht wees hij naar een doek, waarop de afgehakte hoofden en ledematen niet op de vingers van twee handen waren te tellen.�De slag bij Nieuwpoort�, sprak hij trots. �In alle bloederige details uitgebeeld door de schilder. Zorg er maar voor dat je nooit met een speer door je buik gestoken wordt, anders ziet je dikke darm er straks net zo uit als bij die soldaat daar linksonder. En als je goed kijkt, kun je de bloedvaten nog onderscheiden die aan dat afgehakte hoofd rechts hangen.�

De kinderen raakten steeds enthousiaster. �Het is net dat computerspel dat ik van Sinterklaas heb gehad. Cool man!�, zei een dapper jongetje dat alle schilderijen aandachtig had bekeken. �Alleen kan je bij mij ook bonuspunten krijgen als je uitgerukte tongen verzamelt!�

�Dat vind ik leuk om te horen�, antwoordde De Vries, die de groep langzaamaan naar de uitgang dirigeerde. Daar stond juf Roos al op ze te wachten. �Hebben jullie alles goed onthouden kinderen? Denk eraan, morgen wil ik een opstel met een beschrijving van wat jullie gezien hebben�.

Onderweg naar buiten moesten ze nog door een lange gang, waar de juf  een paar schilderijen zag hangen die haar opnieuw misselijk maakten. �Oude vrouw met spataderen� was al een weinig smakelijk ogend doek, maar het toppunt was een voorstelling met de titel �De moord op keizer Caligula�. De kunstenaar had duidelijk de blijdschap om de dood van de Romeinse tiran willen uitdrukken, met een senator die met wijd opengesperde ogen zijn bebloede zwaard aflikte, terwijl een mededader een sliert eigenhandig uitgetrokken organen door de gang sleepte. Een derde Romein was met een gelukzalige lach afgebeeld terwijl hij zijn dolk in de halsslagader van de danig verminkte despoot zette.

Juf Roos had meer dan genoeg gehad voor vandaag. Ze wist het nu zeker: dit museum kwam ook op de zwarte lijst te staan.

De bloedlijn

Het geslacht De Vries stamde al uit de vroege middeleeuwen. Cornelius De Vries was rond 1270 de stamvader van een veelbesproken en uitgebreide familie, die tot in onze dagen zijn invloed op de samenleving doet gelden.

De oude Cornelis stierf rond 1300, nadat de lokale chirurgijn hem enkele malen had adergelaten. Toen hem aldus meer dan twee liter bloed was afgetapt deed de oude Cornelis zijn ogen niet meer open.

Gelukkig zette de bloedlijn zich verder voort via zijn zoon Petrus, die gezegend was met twee rechterhanden, met daarop soms flink opgezette aderen. Deze Petrus, door zijn vrouw ook wel Rus genoemd vanwege zijn ruige baardgroei, was houthakker van beroep en stond dus vaak tijdens het werk. Reeds op veertigjarige leeftijd begon hij last te krijgen van spataderen, waarop de dokter hem aanraadde meer zittend werk te gaan doen. Zijn oudste zoon Krelis nam de bijl voortaan ter hand, maar had zo vaak last van een bloedneus dat het hakblok vaak roodgekleurd was.

Vele generaties kwamen en gingen, totdat in 1950 Kees de Vries ten tonele verscheen. Dat was een echte globetrotter: voor een wereldreis haalde hij allerlei injecties, totdat zijn armen er bont en blauw van waren. Als souvenir hield hij de spuit tegen malaria, de naald poetste hij af en toe tot hij weer glom en blonk.

Kees kon urenlang verhalen vertellen over zijn buitenlandse avonturen. Laatst nog, in Nepal, toen hij met bloeddoorlopen ogen van de kou zich openhaalde aan een scherpe rots. Zijn slagader werd maar net gemist, maar hij verloor zo veel bloed dat hij even buiten westen raakte. Gelukkig ging het vaak ook goed: in Spanje had hij een paar jaar geleden een bloedmooie vrouw leren kennen, die op de EHBO-post van een ziekenhuis werkte. Hoe vaak die geen spuiten had gezet! Dan weer een naald in een arm, dan weer een spuitje in de nek, of een dikke holle naald in een bilpartij zetten, ze deed het graag en vaak. Maar eenmaal ging het mis, toen een patient hard moest niezen, net toen ze de naald in de arm wou zetten. Een flink bloedbad, maar ze was er op tijd bij om het zaakje af te binden, en tissues waren er gelukkig genoeg.

Ook Kees had kinderen, die allebei via een keizersnee ter wereld waren gekomen. De verloskundige was alleen niet zo ervaren, dus zijn vrouw scheurde zo erg uit, dat het laken waar ze op lag met rode bloedvlekken besmeurd was na de bevalling. Toen ze ook nog een bloedneus kreeg door al het persen, maakte de dokter een grapje en vroeg of er ook nog een kindje via de neus uit moest. Nee, er werd wat afgelachen in dat ziekenhuis!

Toen Josje, het dochterje van Kees, eens plat voorover op straat viel, lag haar hele rechterknie open. Ze bloedde werkelijk als een rund, maar na wat jodium en een flinke pleister erop hoefde ze niet meer te huilen. Het glas van haar brilletje kon gelukkig operatief uit haar gezicht worden gesneden. En zo ging het leven zijn gangetje bij de familie De Vries.

Oudjaar op de Eerste Hulp

Claudia had zich de oudejaarsavond wel iets anders voorgesteld. Haal collega Betty was van de trap gevallen zodat ze nu in plaats van bij haar kinderen de nacht doorbracht op de Eerste Hulp in het ziekenhuis van Vriezenveen. Ze had nog maar nauwelijks haar witte verpleegsterspakje aangetrokken of er was al werk aan de winkel. Een jongeman van net 20 jaar kwam binnengestrompeld, terwijl hij zijn linkerhand tegen zijn voorhoofd hield. Een straal gestold bloed en rode vegen op zijn jas maakten duidelijk dat hij een flinke klap had gekregen. �Hout� houthakken� was het laatste dat de jongen uitbracht voordat hij in elkaar zakte. Amper van de schrik bekomen zag Claudia de volgende pati�nt voor zich staan. Twee trieste vrouwenogen van middelbare leeftijd staarden haar hol aan. Aan het magere en onverzorgde uiterlijk maakte Claudia al gauw op een drugsverslaafde vrouw voor zich te hebben. �Nou, ik was dus hero�ne aan het spuiten�, begon de vrouw, �toen ik de naald er niet meer uit kon halen. Ik heb die ene ader al zo vaak geprikt, dat ie nou wel vacu�m lijkt. Ik krijg �m er in ieder geval niet meer uit!� Claudia zag de spuit in de onderarm van de vrouw zitten en begon er voorzichtig aan te trekken. De ader direct rond de naald was blauw uitgeslagen en rond de plekken van vorige injecties zaten inmiddels zwarte bloedkorsten. Plots schoot de naald met een zuigend geluid los, waardoor de ontstane wond flink begon te bloeden. Claudia bewoog de arm omhoog, terwijl ze er een watje en een pleister op plakte. De vrouw liep nogal onvast de behandelruimte uit, waarna direct een jongen van hooguit 10 jaar binnenkwam. Hij zag lijkbleek en hield met zijn rechterhand zijn linkerhand, die hevig bloedde, vast. Al druppelend kwam hij dichterbij en Claudia zag al van ver dat er een rotje in zijn hand ontploft moest zijn. Zijn pink hing nog aan een rafelige pees, de ringvinger was helemaal afgerukt en van zijn middelvinder restte slechts een bloederige stomp. Claudia belde onmiddellijk met Fred, de chirurg die deze avond dienst had. Al na vijf minuten stond hij op de stoep en amputeerde hij de hand, na de resten van de wijsvinger en duim te hebben afgezaagd. Claudia had nu even tijd voor een kopje koffie, maar werd na het eerste slokje al weer gestoord. Waarschijnlijk door de lange dagen die ze de laatste weken gemaakt had kreeg ze een forse bloedneus. Een paar dikke druppels bloed vielen in haar koffie. Ze had alleen geen zin haar neus te snuiten, dus haalde ze haar reukorgaan maar eens goed op, spuugde het bloed via haar mond uit en dronk alsnog de aangelengde koffie op.

Dat was spannend!

9 Januari 2007

Het was vanmiddag wel heel spannend tijdens de therapie! Ik was van tevoren heel zenuwachtig, zo erg dat ik zelfs heel vervelend tegen Paul deed (sorry schatje!). Ik heb eerst verteld over de afgelopen vijf weken (ja, zo lang was het geleden). Dat ik twee keer zo heftig heb gereageerd komt waarschijnlijk doordat ik me toch al niet zo lekker voelde. Ik ben al bijna een maand verkouden en heb last van mijn keel.  Vanmiddag kwam ook Annemarie van de bloedbank dus. Zij deed bij mij de stuwband om en hield mijn arm vast. Verder gebeurde er niets. Toen ging de band weer even los, en na een tijdje weer vast. Gewoon om te oefenen en te wennen aan het gevoel en het feit dat iemand anders het nu doet. Daarbij moest ik ook een vuist maken en klopte en duwde ze op de plek waar uiteindelijk de naald in zou moeten. Dat was al wat vervelender, maar nog goed te doen. Later moest ik dat zelf ook doen. Het voelde heel raar, een beetje elastisch ofzo. Daarna vroeg ze of ik met eng zou vinden om de naald ( die trouwens toch wel een stuk dunner is dan die dikste die ik had meegekregen, een hele geruststelling!) tegen mijn huid te voelen. Dat hebben we ook geprobeerd; eerst een stukje van mijn arm af, steeds dichterbij en uiteindelijk de naald tegen mijn huid. Wel eng, maar het ging goed! Toen de naald al weer weg was bleef ik wel iets voelen, net iets scherps tegen je huid. Allemaal psychisch… Daarna vroeg Marion of het eng zou vinden om te kijken als er bij iemand anders geprikt zou worden. O ja, daar moet ik echt niet aan denken! Ik heb het wel op tv gezien, maar in echt… Ze zouden dan eerst alleen hetzelfde bij mijn mannetje doen als net daarvoor bij mij, dus band om en de naald bij / tegen de huid houden. Nou vooruit dan… Ook dit ging wel goed. Daarna gingen we toch weer een stapje verder: ze zou de naald ook in zijn arm prikken. Alarmfase rood bij mij, maar ik wilde het toch proberen. Ik heb mijn stoel naast de deur gezet, deur open, zodat ik weg kon als dat nodig was. Ondertussen moest ik steeds mijn spieren aan blijven spannen en toen had Paul dus een naald in zijn arm, terwijl ik had gekeken! Toen durfde ik mijn stoel wel weer wat dichterbij te zetten en het eens goed te bekijken. Kort daarna durfde ik het zelfs zover te laten komen dat er ook een buisje aan geklikt werd en er dus gewoon bloed werd geprikt! Wel weer met mijn stoel naar achteren, maar toch. Ik heb het gewoon gezien! Daar moest ik wel even van bijkomen zeg. Ik ben niet flauwgevallen, wat een overwinning vandaag!!! Als ik dit van tevoren had geweten had ik vast afgebeld. Maar het wordt allemaal zo stapje voor stapje opgebouwd en ik wordt goed in de gaten gehouden. Dat vertrouwen heb ik nu wel. Pfff, wat een dag. Ik ben best een beetje heel trots op mezelf! We zijn er natuurlijk nog niet, maar dit was vandaag wel een heel grote stap!

Weer helemaal mis

7 Januari 2007

Afgelopen vrijdagavond ben ik weer zo ziek geweest… Manlief had tijdens onze vakantie een verhaaltje voor mij geschreven over de gebeurtenissen op de Eerste Hulp op oudjaarsavond. Hij had dat al aan mij voorgelezen en toen was er niets aan de hand. Eenmaal thuis wilde ik ook dit verhaaltje in de computer zetten en uitprinten. Tot 3 regels voor het eind ging dat heel goed, niets aan de hand. In de laatste regels kreeg de verpleegster een bloedneus. En daar ging het dus mis. Ik vroeg mijn man het verhaaltje verder te typen en wilde op de bank gaan liggen. Nee, ik wilde het toch zelf afmaken en ging terug naar de computer. Ik spande mijn spieren om mijn bloeddruk omhoog te krijgen en wilde verder gaan. Na een paar woorden ging het echt niet meer en wilde ik terug naar de bank lopen. Ik voelde al dat ik de bank niet zou gaan halen. Ik ging op de grond liggen en ben uiteindelijk flauwgevallen. Toen ik bijkwam begon ik meteen over te geven, getver! Ik voelde me weer zo beroerd, echt verschrikkelijk. Toch raar dat ik de laatste twee keer na het flauwvallen moet overgeven, dat gebeurde voor de therapie bijna nooit. Het lijkt nu allemaal wel heftiger geworden. Daar moeten we het aanstaande dinsdag maar eens over hebben.

Eigen plan

28 December 2006

Nu er zo’n lange tijd tussen de twee afspraken in Nijmegen zit, heb ik mijn eigen plannetje opgesteld. Een onderdeel daarvan was het bezoek aan het ziekenhuis en kijken naar de afdeling bloedafname. Vandaag zijn manlief en ik dus samen naar het ziekenhuis gegaan. Vanuit de wachtruimte in de hal heb je uitzicht op de wachtruimte van de afdeling bloedafname. We hebben samen ongeveer tien minuten zitten kijken naar wat er daar allemaal gebeurde. Dat was helaas niet zo veel: er waren geen mensen die bloed moesten laten prikken… Het was ook al wel laat in de middag, maar ze waren nog een uur open. We hebben dus maar wat zitten kijken naar de artsen die daar rondliepen.

Wel positief is dat ik het helemaal niet zo eng vond. Ik zat daar heel ontspannen en voelde me geen moment vervelend of gespannen. Misschien zou dat anders geweest zijn als er wel mensen opgeroepen werden. We kunnen het natuurlijk nog eens een keertje proberen, en dan ‘s ochtends. Wellicht dat het dan drukker is. Maar dit was natuurlijk al wel een goede oefening.

Verder heb ik de afgelopen dagen een paar keer het filmpje van het bloedprikken gekeken en de teksten die ik op internet had gevonden, gelezen. Het gaat allemaal steeds beter. Nu het echte prikken bij mij nog…

Flink ziek geweest

17 December 2006

Afgelopen vrijdag was verschrikkelijk, wat ben ik toen ziek geweest! Mijn man en ik moesten oppassen op de twee kinderen van mijn zus en zwager. Dat was heel leuk en gezellig, die meiden zijn geweldig! Ik had wel de spullen van de bloedbank meegenomen om nog wat te oefenen. Mijn zwager zou wel eens even net doen of hij bloed ging prikken bij mij. Dat ging dus helemaal verkeerd! Niet meteen, maar na een minuut of vijf toen we het al weer over andere dingen hadden. Ik werd heel duizelig, spande mijn spieren aan en het leek beter te gaan. Maar opeens werd ik zo verschrikkelijk duizelig… toen ben ik dus flauwgevallen. Ik ben niet zo heel lang buiten westen geweest, hooguit 10 seconden. Toen ik weer bijkwam was ik vreselijk ziek, misselijk, draaiierig. Toen ik weer rechtop ging zitten werd het alleen maar erger en begon ik over te geven. Dat heeft zo’n half uur geduurd. Uiteindelijk ben ik daar op de bank gaan liggen in de hoop dat het dan over zou gaan. Inmiddels was het al tegen 1 uur ‘s nachts en zag het er niet naar uit dat ik nog op de fiets naar huis zou kunnen kunnen. Mijn zwager wilde ons wel brengen, maar ik kon niet eens naar de auto lopen. We moesten daar dus maar blijven slapen. Ik op de bank en mijn man op een matrasje op de grond. De volgende dag ging het gelukkig wel al beter, al voelde ik me nog heel slap. Wat een stuwband en naald al niet te weeg kunnen brengen! Maar aanstaande woensdag moet ik dus wel weer naar Nijmegen voor therapie. dan komt er ook iemand van de bloedbank. Ik zie daar nu al tegenop! Als ik het niet zie zitten dan mag ik afbellen en laten we die mevrouw een andere keer komen, maar ik denk dat ik het dan alleen maar erger maak en dat ik dan nog angstiger word. We zien wel hoe het woensdag gaat, het wordt vast niet zo erg als afgelopen vrijdag…

Ongelukkige timing

11 December 2006

Daarnet wilde ik op internet was info opzoeken over bloedprikken, dus deze keer geen foto’s maar tekst. Ik wilde kijken of dat zelf zonder problemen zou kunnen zoeken en lezen. Viel dat even tegen! Ik heb wel het een en ander gevonden, maar werd toch al snel duizelig. Natuurlijk trouw mijn oefeningen gedaan en toen ging het al snel weer goed. Ik laat me niet meteen uit het veld slaan dus wilde daarna weer verder met zoeken. Ging het toch weer mis! Oke, genoeg dan voor dit moment, morgen doe ik wel weer een poging.

Vervolgens wilde ik gewoon lekker even tv gaan kijken, even ontspannen. Al zappend langs de kanalen kwam ik terecht bij Medisch Centrum van SBS6. Ik viel middenin een stukje waar bij een man bloed werd geprikt! Het bloed liet de spuit al in… Ik ben wel even blijven kijken hoor, heel stoer. Ik had het er toch wel moeilijk mee. Ik zag dat de herhaling morgenmiddag komt, die neem ik dus maar. Kan ik de komende dagen een paar keer oefenen met het bekijken van die aflevering.

Paniek!!!

9 December 2006

Donderdagavond was een ramp! Ik had heel dapper een paar keer geoefend met de band om mijn arm. Dat gaat al heel goed, behalve als ik hem niet meteen los krijg. Dan krijg ik wel een vervelend, beklemmend gevoel.

Ik had ook twee naalden meegekregen; een kleine dunne en een dikkere. Die kleine had ik woensdag tijdens de therapie al uit de verpakking gehaald, bekeken en vastgehouden. Dat viel nog wel mee. Donderdagavond heb ik die grotere naald ook uitgepakt; die is toch echt wel een flink stuk dikker! Meteen kreeg ik er de kriebels van, dat kan mijn arm niet in… Ik had me ook in mijn hoofd gehaald dat die naald er helemaal in zou moeten. Mijn man zei al meteen dat dat niet zo was, maar 1 1/2 cm ofzo. Ik wilde het niet geloven, kon niet meer rationeel denken. We hadden er de foto’s van het bloedprikken die ik moest kijken bijgepakt. Daar was inderdaad geen naald meer te zien, het dopje zat op de huid. Toen sloeg de paniek dus wel toe. Ik werd steeds banger, begon te huilen, kreeg mezelf ook niet meer onder controle. Die nacht heb ik mezelf in slaap gehuild, natuurlijk gedroomd over spuiten, hoe kon het ook anders.

De volgende ochtend (vrijdag) zag ik er natuurlijk niet uit. Maar erger nog; ik voelde nog steeds erg vervelend. Gelukkig hoefde ik maar een halve dag te werken. Aan het eind van de ochtend heb ik twee collega’s om raad gevraagd. Hoe ver moet zo’n naald nou in je arm bij bloed afnemen? Zij bevestigden allebei dat dat echt maar een klein stukje is. Stel dat ie wel 4 cm diep gaat, dan gaat ie toch zo het bloedvat weer uit? Stom stom stom, had ik natuurlijk zelf ook kunnen bedenken… Allebei de collega’s vonden wel dat ik al veel vooruit ben gegaan in een maand tijd. Ik durfde te vragen over dat prikken, had het met ze over bloedvaten, naalden, bloedprikken… en dat alles zonder duizelig te worden of weg te willen lopen!Mijn handjes trilden wel heel erg, maar dat was nog een restje paniek van de vorige avond.

Ik ben echt benieuwd hoe lang het duurt voor ik me durf te laten prikken. Ik denk: binnen twee maanden of anders duurt het erg lang. Volgens mijn collega’s durf ik het al snel. Zij zeiden mij te kennen als een echte doorzetter, iemand die zich in iets vastbijt en pas loslaat als ik tevreden ben. Normaal gesproken klopt dat ook wel, maar nu is er wel een fobie in het spel. Zou het dan ook gelden?

Oefenen met de stuwband

7 December 2006

Gisterenavond heb ik geoefend met de band om mijn arm. Op zich gaat dat al best goed, ik vind het niet heel eng meer, maar nog wel vervelend. Gisteren zat ik dus op de bak met dat ding om mijn arm. Opeens werd ik er erg onrustig van en moest ie af. Maar dat lukte dus niet meteen… Gelukkig zat mijn mannetje naast mij, maar hij had het niet meteen door. Ik vroeg met een zielig piepstemmetje: "als ik het nou niet leuk meer vind, hoe moet ie dan af?" Hij moest wel even lachen, het klonk blijkbaar wel schattig. Hij heeft de band toen snel losgeklikt, hihihi! Ik kon er zelf ook wel om lachen. Ik was ook niet echt in paniek hoor, maar ik kreeg even een naar gevoel.

Vandaag heb ik die band ook weer een paar keer om mijn arm gehad en het gaat al beter! Het voelt niet meer beklemmend of bedreigend.

Goede vooruitgang

6 December 2006

Vandaag ben ik voor de derde keer naar IPZO geweest. Na de ervaringen van de afgelopen twee weken te hebben doorgenomen kwam de doos met spullen van de bloedbank op tafel. Hierin zaten allerlei naalden, spuiten, desinfectiemiddelen en zo’n band die je om je arm krijgt als er bloed afgenomen moet worden. Die band vind ik eng… Toen ik vorig jaar foto’s van mijn oog moest laten maken kreeg ik contrastvloeistof ingespoten. Dat gebeurde via een infuusje in mijn hand. Op het moment dat ik die band om mijn arm kreeg sloegen alle stoppen door! Totale paniek en alle controle over mezelf kwijt.

Vanochtend vond ik het kijken naar die band niet eng, het vastpakken ook niet. Ik heb hem zelfs om mijn arm gehad! Toen kreeg ik het wel erg warm, ik reageerde er dus toch op. Het blijft een naar beklemmend gevoel. Die band heb ik nu mee naar huis gekregen om te oefenen en gewend te raken aan het gevoel. Ook heb ik twee naalden en een spuitje meegekregen. Die naalden zijn wel dik zeg, ik moet er nog steeds niet aan denken dat dat mijn arm in zou moeten gaan.

Het werd me wel even te veel vanochtend, die gesprekken, naalden en gedachtes. Ik voelde al duizeligheid opkomen. Meteen heb ik daar mijn spieren aangespannen en dat hielp goed! Vorige week heb ik zo ook al een keer kunnen voorkomen dat ik zou flauwvallen en nu dus weer.

Ik ben nu pas een maand onder behandeling bij IPZO en heb eigenlijk al heel wat bereikt. Volgende keer, over 2 weken, komt er al iemand van de bloedbank om kennis te maken en uitleg te geven. Er hoeft dan verder nog helemaal niks te gebeuren, dat gebeurt pas als ik het wil en kan. Ik ben wel erg benieuwd hoe lang het nog zal gaan duren voor ik me durf te laten prikken…

Gaat lekker

4 December 2006

Vanavond veel nieuwe filmpjes gekeken. Ik moet er nu nog 1, de overige 20 gaan al zonder problemen! Van de laatste heb ik net al wel een klein stukje gezien; een hartoperatie bij een klein kind. In het begin zie je hoe ze de borst ter hoogte van het hart open snijden, getver getver getver! Het is wel even genoeg voor vandaag, ik wil ook nog rustig kunnen slapen…

Morgenavond ga ik dat laatste filmpje wel proberen te zien en bekijk ik alle andere filmpjes ook nog een keertje.